Ontspannen in de natuur (met wilde zwijnen)

Eindelijk is de herfst echt losgebroken. Ik houd van dit seizoen ; een tijd om te ontspannen in de natuur. De herfst brengt herinneringen boven aan wandelingen in het zonnige Codiponte, waar ik vorig jaar rond deze tijd een schrijfretraite had. Eén van die herinneringen wil ik met je delen. Het is een verhaal over verdwalen, angst en uitreiken voor hulp. En ontspannen in de natuur. Het is een verhaal dat mij gesterkt heeft. Ik ben benieuwd wat jij ervan vindt. Laat het me gerust weten.

Een nachtelijk avontuur

Het was op een oktobermiddag in Codiponte in Italië. Ik had in de ochtend geschreven over het leven en wat me verder bezighield. en ging na de lunch in mijn eentje wandelen in de heuvels rond Codiponte. Om twee uur ging ik op weg naar het dorp verderop in de heuvels. Op de terugweg zou ik langs een drukke weg moeten lopen, of ik zou precies dezelfde route terug moeten nemen. Beide opties zag ik niet zitten. Er was ook een breed pad door het kastanjebos dat hier op de heuvel lag. Een politieagent die ik tegenkwam bevestigde dat dit pad naar Codiponte leidde. Dus ik ging op weg.
Na een ongeveer een kilometer lag er een boom over het pad. Ik besloot over de boom heen te kruipen en mijn pad te vervolgen. Nog eens honderd meter verder gebeurde dit weer. Dit keer kon ik onder de boom door kruipen. En zo gebeurde het een aantal keren dat mijn weg versperd werd en ik toch verder ging. Het pad werd steeds smaller en slechter te belopen. Hier was duidelijk in tijden niemand geweest. Na een uur dwalen bleek ik verdwaald te zijn.
Nu moet je weten dat het in oktober in de heuvels van Toscane heel snel donker wordt. Het begon te schemeren en ik had hulp nodig. Gelukkig was mijn telefoon nog opgeladen, dus ik belde naar het gastenverblijf waar ik logeerde. Ik kreeg contact, en terwijl ik probeerde uit te leggen waar ik dacht dat ik ongeveer was, viel de duisternis in. En dan bedoel ik echte duisternis. Ik zag geen hand voor ogen meer.
Tijdens mijn wandeling had ik wel allerlei geluiden gehoord. Het geluid van knorrende en wroetende wilde zwijnen, gestap van herten? Ik kon het allemaal niet helemaal thuis brengen, maar het was duidelijk dat ik niet alleen was. En natuurlijk was er eerder op de dag het geknal van jachtgeweren, want jagen is nog steeds de nationale sport in dit gebied.

Wilde zwijnen, herten, en …

Hier zat ik dus. Op een steile helling, in het donker, omringd door wilde zwijnen en onschuldiger dieren (en naar later bleek mogelijk ook door wolven). Om mij uit mijn benarde situatie te bevrijden werd in Codiponte een plan gesmeed. Ik zou via mijn telefoon mijn locatie delen en Maartje – onze gastvrouw tijdens de retraite – zou met de auto langs het riviertje rijden dat het kastanjebos doorkruist, om mij zo dicht mogelijk te naderen.
Mij restte nu niets anders dan te wachten tot Maartje de plek had gevonden waar ik was. Nu doorlopen was te gevaarlijk, ik kon uitglijden op de helling en naar beneden storten.

Ik koos een kastanjeboom om tegenaan te gaan zitten, en daar daalde de rust op mij neer. De rust die Maartje in haar stem had, en mijn eigen gemoedstoestand gaven mij het vertrouwen dat dit avontuur goed zou aflopen. Het genieten kon beginnen. Ik had mijn nachtelijke sitspot gevonden.
Natuurlijk wilde ik niet dat een wild zwijn per ongeluk op me zou stuiten. Dus ik besloot zo nu en dan in het donker een liedje te gaan zingen, zodat ik mijn plek in het bos kon markeren. Zingen is bovendien mega ontspannend, dus dat was ook mooi meegenomen.
Ik heb zo’n anderhalf uur tegen die boom gezeten, en alhoewel ik geen jas bij me had en het in de heuvels behoorlijk kan afkoelen eind oktober, heb ik het geen moment koud gehad. Ik had steun aan de boom en die beschermde mij  tegen de kou.

Een heuvel als glijbaan

Toen Maartje mijn locatie uiteindelijk gevonden had met de auto, moest ik nog zo’n honderd meter afdalen om haar te bereiken. Lopen was geen optie, daar was het te steil voor, dus dat ging al glijdend naar beneden. Ik gleed van boom naar boom, waarbij ik met de zaklantaarn steeds de volgende boom zocht waarnaar ik toe kon glijden.
Er had hier heel veel mis kunnen gaan, maar ik vertrouwde op mijn lichaam, kon ontspannen in de glijpartij, kreeg er zelfs lol in en kwam uiteindelijk heelhuids beneden. Daar ontmoette ik mijn redder Maartje en nadat we het riviertje overgestoken waren, kon ik veilig plaatsnemen in de auto.
De achterblijvers hadden meer in de rats gezeten dan ik bleek toen ik thuiskwam. Maar zij waren dan ook niet aanwezig in dit prachtige nachtelijke bos. (en zij hadden gehoord van die wolven in het bos)

De moraal van dit verhaal:

• Vertrouw geen Italiaanse carabinieri als hij zegt dat een pad naar een dorp leidt (of doe eerst een goede cursus Italiaans, zodat je écht weet wat hij zegt).
• Reik uit als je hulp nodig hebt en vertrouw op een goede afloop.
• Vertrouw op je lichaam en ontspan.
• Geniet van de natuur. Zij zorgt voor je.
• Zing!