verlaat verdriet

De kracht van verlaat verdriet

jong ouderverlies, persoonlijke ontwikkeling

De kracht van verlaat verdriet is groot. Je bent jong je vader of moeder verloren en doet je ding. En dat ding is voor jou heel gewoon.

Je voelt je verantwoordelijk voor je omgeving
Je zorgt dat het de mensen om je heen goed gaat
Je gaat uitdagingen aan en eist het beste van jezelf
Je straalt rust en evenwichtigheid uit
Je ziet risico’s waar de ander ze niet ziet

Niet ondanks, maar dankzij jong ouderverlies

De kracht van verlaat verdriet is groot. Iemand die op jong leeftijd een ouder is verloren, heeft vaak veel bereikt in het leven, niet ondanks het vroege verlies, maar juist dankzij. Al deze kwaliteiten zijn namelijk van waarde in heel veel situaties en door het vroeg moeten missen van een ouder zijn ze extra sterk ontwikkeld. Maar ergens wringt het ook, want onder al deze kwaliteiten kunnen ook valkuilen liggen.

Je voelt je verantwoordelijk voor de zaken die buiten jouw cirkel van invloed liggen en bent daardoor niet meer effectief in je handelen.
Je bent overbezorgd en gaat je te veel bemoeien met het welzijn van anderen.
Je maakt geen keuzes in wat je wel en niet doet en raakt overspannen.
Je laat niet zien wat er echt in je leeft, maar verschuilt je achter een masker.
Je kan niet onbezorgd in nieuwe situaties stappen, omdat je altijd beren op de weg ziet.

Van overleven naar krachtig leven

Dit zijn zo maar wat voorbeelden van de kwaliteiten en de valkuilen van mensen die op jonge leeftijd een ouder verloren hebben. Eigenlijk zijn je kwaliteiten ook een vorm van overlevingsstrategieën. Door deze te hanteren kon je wegblijven van de pijn van het verlies en een goed leven opbouwen. Maar op een gegeven moment dienen deze strategieën je niet meer, en dan is het tijd op zoek te gaan naar jouw pijn en nieuwe manieren om in het leven te staan. Ik noem dat van overleven naar krachtig leven. Dat is niet altijd gemakkelijk, maar kan je wel veel brengen.

Ik ben benieuwd. Herken je iets van wat ik hierboven beschrijf?

Waarom is bosbaden zo helend bij verlaat verdriet?

forest bathing, jong ouderverlies

Vorige week was ik in Codiponte in Italië om tijdens een schrijfretraite te reflecteren op mijn leven en de stappen die ik aan het zetten ben. Ik was daar met een groep ‘verlaat verdrieters’; vrouwen die net als ik op jonge leeftijd een ouder verloren hebben, en heb daar een bosbad begeleid. Hier werd de kracht van forest bathing weer heel voelbaar voor mij.

Ik combineer mijn coachpraktijk met forest bathing, en doe dat niet voor niets. Tijdens het bosbad dat ik vorige week begeleidde heb ik weer kunnen ervaren hoe krachtig de helende werking is van bosbaden voor mensen die op jonge leeftijd een ernstig verlies geleden hebben.

Jong ouderverlies heeft de impact van een natuurramp. Maar waar je bij een natuurramp de uitwendige schade ziet, lijkt het kind na het verlies van de ouder van buiten onveranderd. De ramp heeft zich van binnen voltrokken, daar heerst chaos en verwarring. Het kind heeft alle energie nodig om de ramp te overleven en de heftige emoties komen niet naar buiten, maar zetten zich vast in het lichaam. Dit kan het begin zijn van een leven vol spanningsklachten, migraine, dissociatie, heftige emotionele uitbarstingen of depressie. Er is sprake van een overspannen stress-systeem, waarbij de minste geringste trigger de herinnering aan de oude pijn kan oproepen.

Het stress-systeem komt tot rust

Het stress-systeem tot rust brengen; dat is wat ik wil bereiken met een bosbad. Dat dat zo werkt bleek ook bij deze groep. In het begin voelde ik wat scepsis. Ze hadden nog nooit van bosbaden gehoord, waren wel nieuwsgierig, maar hadden geen idee wat het hen zou kunnen brengen. We hebben een bosbadtrail van ongeveer twee uur gelopen en tijdens de sessie voelde ik het spanningsniveau al dalen. Een ontmoeting met een grote sprinkhaan (formaat theelepel) in de cirkel na de eerste uitnodiging maakte duidelijk dat alle twijfels over het bosbad verdwenen waren. Volkomen uit het hoofd komen en met alle zintuigen aanwezig zijn, was voor veel van deze vrouwen een nieuwe belevenis. Na afloop was de sfeer veranderd en zag ik de ontspannen gezichten bij de theeceremonie.

Het grootste compliment kreeg ik de volgende dag. Een deelnemer die al jarenlang kampt met slaapproblemen, had voor het eerst in tijden weer een goede nachtrust gehad. Dat is voor mij de kracht van bosbaden en de helende werking van de natuur.

Wil je hier nu meer van weten en eens een keer een bosbad meemaken? Dat kan. Op 26 november organiseer ik weer een bosbad. Niet in Italië, maar gewoon in de Broekpolder bij Vlaardingen.

Jong ouderverlies : hoe praat je erover?

jong ouderverlies, persoonlijke ontwikkeling

Veel mensen die op jonge leeftijd een ouder verloren hebben praten niet vanuit hun eigen perspectief over dit verlies, maar vanuit dat van de overleden ouder of de ouder die achterbleef. Ik deed dat ook.

Vroeger zei ik – als er naar gevraagd werd – dat mijn vader 56 jaar was toen hij overleed. Het feit dat ík 10 jaar was toen ik hem verloor liet ik onvermeld. Terwijl deze gebeurtenis wel van grote invloed is geweest op het verdere verloop van mijn leven. Het was voor mij een echte eye-opener toen ik een aantal jaar geleden tijdens de workshop ‘Verlaat verdriet’ van Titia Liese realiseerde dat ik het altijd had over mijn vader die op jonge leeftijd overleed en nooit over mezelf, die als 10 jarige haar vader en veiligheid verloor.

Woorden doen er toe

Woorden doen er toe. Ook, of juist als je praat over jong ouderverlies. Ik was zo gewend om vanuit het perspectief van mijn moeder te kijken naar het verlies van mijn vader en heb het jarenlang heel verdrietig voor haar gevonden dat ze het zonder haar man moest stellen. En dat was het natuurlijk ook. Maar mijn eigen verdriet nam ik als het ware op de koop toe. Het was te pijnlijk om dat echt te voelen, dus ik richtte me op de ander. En ik ging weer verder. En dit overlevingspatroon zie ik terug bij veel mensen die op jonge leeftijd een ouder verloren hebben.

Terwijl het zo helpend kan zijn om vanuit het standpunt van het kind over het verlies van de vader of moeder te praten. Dat doe ik dus ook sinds die workshop. En ja, dat kan soms voelen als aandachttrekkerij. En dat voelt zo vreemd, want veel kinderen die jong ouderverlies kennen, houden zich op de achtergrond. Er is schaamte, om het anders zijn dan anderen. Er is stoerdoenerij, want je wilt niet zielig gevonden worden. Er is het verschuilen achter een schild van onverschilligheid. Allemaal overlevingspatronen die in die vormende jaren in het leven zijn ontstaan, om niet bij de pijn van het verlies te hoeven komen.

Maar aandacht is geen slecht ding. En zeker niet als je jezelf die aandacht kan geven. Echt stilstaan bij jezelf en jezelf de aandacht geven die je verdient. Ik doe dat dus tegenwoordig.

Het onbezorgde kind is er nog

Ik weet nog goed dat ik tijdens de pauze van die bewuste workshop, nadat dit thema aan de orde was geweest, naar buiten liep en in het parkje een groepje tienjarige kinderen tegenkwam, dat lol had in de sneeuw die die dag gevallen was. Toen realiseerde ik me pas echt hoe jong ik was, en hoe niet meer onbezorgd mijn leven was vanaf het moment dat mijn vader overleed. Alsof die kinderen op mijn pad kwamen om deze realisatie nog eens extra in te prenten. Ik ben ze daar dankbaar voor. Het liet me weer even voelen dat dat onbezorgde kind ook in mij zit en dat ik het op kan roepen en aandacht kan geven. En dat maakt het leven lichter.

Herken jij je in wat ik hierboven schreef en wil je er verder over praten? Neem gerust contact met me op voor een kennismakingsgesprek.

jong ouderverlies herinneringen geheugen

Jong ouderverlies doet wat met het geheugen

forest bathing, jong ouderverlies

Jong ouderverlies doet wat met het geheugen. Ik heb dat van verschillende mensen gehoord. Ze hebben niet veel herinneringen aan hun overleden ouder of aan de tijd waarin hun ouder nog leefde. Alsof dat deel van hun leven in een oude verhuisdoos zit, die ergens op zolder achter de knieschotten staat te verstoffen. Schijnbaar overbodig en ongewenst. Maar als je er dan toch eens in kan kijken, dan blijken er pareltjes in te zitten.

Zelf heb ik ook niet veel herinneringen aan mijn vader. Er is er één waar ik nog wel eens met liefde aan terugdenk, als zo’n pareltje uit die oude verhuisdoos. Ik was net tien jaar oud en we waren op vakantie in Duitsland. We gingen kamperen en in de buurt van de camping was een beekje. Mijn vader wilde zich terugtrekken uit het drukke vakantiegedoe op de camping met het grote gezin dat hij op sleeptouw had genomen (ik ben de jongste van acht kinderen) en hij wilde een stukje gaan wandelen naar dat beekje. Ik moet gevraagd hebben of ik mee mocht, en dat mocht kennelijk, want ik draag dus dat beeld in me dat ik in de beek stond in mijn jurkje, met blote voeten en dat hij iets verderop stond en op me wachtte. En dat was het: de hele herinnering.

Een dierbare herinnering

Die herinnering is mij heel dierbaar, omdat voor mij de band die ik met mijn vader heb even heel tastbaar wordt. De band die zich nooit volledig heeft kunnen ontwikkelen. Een half jaar later was mijn vader namelijk overleden en nieuwe herinneringen heb ik niet meer met hem kunnen opbouwen.

Vaak als ik in de natuur ben komt deze herinnering bij mij boven en dan voel ik even de aanwezigheid van mijn vader. Het is dan alsof we samen even oplopen en samen genieten van het buiten zijn. Ik ben er dan ook van overtuigd dat de natuur om die reden helend werkt voor mij en ik ben dankbaar dat ik forest bathing heb ontdekt als manier om verbinding te maken met de natuur en door die verbinding met de natuur ook met mezelf.

Herken je iets in dit verhaal? Heb jij ook weinig herinneringen aan je kindertijd? En brengt de natuur je weer terug in de tijd? Ik ben benieuwd hoe dit bij jou werkt. Neem gerust contact met me op, als je hier eens over wilt praten of als je met mij mee wilt in een bosbad.