verlaat verdriet

De kracht van verlaat verdriet is groot. Je bent jong je vader of moeder verloren en doet je ding. En dat ding is voor jou heel gewoon.

• Je voelt je verantwoordelijk voor je omgeving
• Je zorgt dat het de mensen om je heen goed gaat
• Je gaat uitdagingen aan en eist het beste van jezelf
• Je straalt rust en evenwichtigheid uit
• Je ziet risico’s waar de ander ze niet ziet

Niet ondanks, maar dankzij jong ouderverlies

De kracht van verlaat verdriet is groot. Iemand die op jong leeftijd een ouder is verloren, heeft vaak veel bereikt in het leven, niet ondanks het vroege verlies, maar juist dankzij. Al deze kwaliteiten zijn namelijk van waarde in heel veel situaties en door het vroeg moeten missen van een ouder zijn ze extra sterk ontwikkeld. Maar ergens wringt het ook, want onder al deze kwaliteiten kunnen ook valkuilen liggen.

• Je voelt je verantwoordelijk voor de zaken die buiten jouw cirkel van invloed liggen en bent daardoor niet meer effectief in je handelen.
• Je bent overbezorgd en gaat je te veel bemoeien met het welzijn van anderen.
• Je maakt geen keuzes in wat je wel en niet doet en raakt overspannen.
• Je laat niet zien wat er echt in je leeft, maar verschuilt je achter een masker.
• Je kan niet onbezorgd in nieuwe situaties stappen, omdat je altijd beren op de weg ziet.

Van overleven naar krachtig leven

Dit zijn zo maar wat voorbeelden van de kwaliteiten en de valkuilen van mensen die op jonge leeftijd een ouder verloren hebben. Eigenlijk zijn je kwaliteiten ook een vorm van overlevingsstrategieën. Door deze te hanteren kon je wegblijven van de pijn van het verlies en een goed leven opbouwen. Maar op een gegeven moment dienen deze strategieën je niet meer, en dan is het tijd op zoek te gaan naar jouw pijn en nieuwe manieren om in het leven te staan. Ik noem dat van overleven naar krachtig leven. Dat is niet altijd gemakkelijk, maar kan je wel veel brengen.

Ik ben benieuwd. Herken je iets van wat ik hierboven beschrijf?

In mijn coaching kan het onderwerp verlaat verdriet een onderwerp zijn. Mensen die een burn-out hebben gehad, hebben soms ook te maken gehad met het vroege verlies van hun vader of moeder. In mijn beter uit je burn-out coachtraject kan dit dus ook aan de orde komen. Neem dus contact met me op, als je voelt dat de bron van jouw burn-out in het verleden ligt. In een intakegesprek kunnen we bespreken wat ik voor jou kan betekenen.

Praten over jong ouder verlies : hoe doe je dat eigenlijk? Veel mensen die op jonge leeftijd een ouder verloren hebben praten niet vanuit hun eigen perspectief over dit verlies, maar vanuit dat van de overleden ouder of de ouder die achterbleef. Ik deed dat ook.

Vroeger zei ik – als er naar gevraagd werd – dat mijn vader 55 jaar was toen hij overleed. Het feit dat ík 10 jaar was toen ik hem verloor liet ik onvermeld. Terwijl deze gebeurtenis wel van grote invloed is geweest op het verdere verloop van mijn leven. Het was voor mij een echte eye-opener toen ik een aantal jaar geleden tijdens de workshop ‘Verlaat verdriet’ van Titia Liese realiseerde dat ik het altijd had over mijn vader die op jonge leeftijd overleed en nooit over mezelf, die als 10 jarige haar vader en veiligheid verloor.

Woorden doen er toe

Woorden doen er toe. Ook, of juist als je praat over jong ouderverlies. Ik was zo gewend om vanuit het perspectief van mijn moeder te kijken naar het verlies van mijn vader en heb het jarenlang heel verdrietig voor haar gevonden dat ze het zonder haar man moest stellen. En dat was het natuurlijk ook. Maar mijn eigen verdriet nam ik als het ware op de koop toe. Het was te pijnlijk om dat echt te voelen, dus ik richtte me op de ander. En ik ging weer verder. En dit overlevingspatroon zie ik terug bij veel mensen die op jonge leeftijd een ouder verloren hebben.

Terwijl het zo helpend kan zijn om vanuit het standpunt van het kind over het verlies van de vader of moeder te praten. Dat doe ik dus ook sinds die workshop. En ja, dat kan soms voelen als aandachttrekkerij. En dat voelt zo vreemd, want veel kinderen die jong ouderverlies kennen, houden zich op de achtergrond. Er is schaamte, om het anders zijn dan anderen. Er is stoerdoenerij, want je wilt niet zielig gevonden worden. Er is het verschuilen achter een schild van onverschilligheid. Allemaal overlevingspatronen die in die vormende jaren in het leven zijn ontstaan, om niet bij de pijn van het verlies te hoeven komen.

Maar aandacht is geen slecht ding. En zeker niet als je jezelf die aandacht kan geven. Echt stilstaan bij jezelf en jezelf de aandacht geven die je verdient. Ik doe dat dus tegenwoordig.

Het onbezorgde kind is er nog

Ik weet nog goed dat ik tijdens de pauze van die bewuste workshop, nadat dit thema aan de orde was geweest, naar buiten liep en in het parkje een groepje tienjarige kinderen tegenkwam, dat lol had in de sneeuw die die dag gevallen was. Toen realiseerde ik me pas echt hoe jong ik was, en hoe niet meer onbezorgd mijn leven was vanaf het moment dat mijn vader overleed. Alsof die kinderen op mijn pad kwamen om deze realisatie nog eens extra in te prenten. Ik ben ze daar dankbaar voor. Het liet me weer even voelen dat dat onbezorgde kind ook in mij zit en dat ik het op kan roepen en aandacht kan geven. En dat maakt het leven lichter.

Herken jij je in wat ik hierboven schreef en wil je er verder over praten? Neem gerust contact met me op voor een kennismakingsgesprek. Je kunt ook eerst het e-book downloaden ‘Verlaat verdriet vergaat niet’, over de levenslange gevolgen van jong ouderverlies. Je bestelt het met de knop hieronder.