Een Mercedes en de echo van oude overtuigingen

Deze blog is de derde in een reeks over de invloed van het verleden van je ouders. Ook als je dat verleden niet kent. Over hoe we soms iets meedragen uit een verhaal dat nooit hardop is verteld.

Zou je jezelf iets moois gunnen, ook als een stemmetje in je hoofd zegt dat je dat niet waard bent? Dit is mijn verhaal over het doorbreken van familiepatronen, een Mercedes en de zoektocht naar innerlijke rust.

Onlangs stonden mijn man en ik voor een lastige beslissing. Onze auto, een betrouwbare Mercedes C-klasse station, had zijn beste tijd gehad. De reparatiekosten waren te hoog, en de dealer bood ons een aantrekkelijk alternatief aan: een nieuwere Mercedes E-klasse. Ruimer, stiller, krachtiger. Met een mooie korting én een goede inruilprijs voor onze oude auto.

Ik mocht er een proefrit in maken. Het voelde als thuiskomen op vier wielen. Alles klopte. En toch… twijfelde ik. Niet over de auto, maar over wat hij misschien zou uitstralen. Ik zag mezelf al aankomen bij een coachwandeling in die grote, glimmende auto en ineens hoorde ik een oude stem in mijn hoofd: “Wat zullen mensen wel niet denken?”

De onbewuste invloed van familiepatronen en opvoeding

“Past dit wel bij mij als coach? Kan ik dit wel maken, nu ik financieel niet hetzelfde bijdraag als vroeger?” Ik merkte dat ik me schaamde. Niet om de auto, maar om wat die auto mogelijk zou zeggen over mij.

En toen herinnerde ik me iets. Een aantal jaren geleden reden mijn moeder en ik in onze eerste Mercedes. Ze was toen al aan het dementeren. Op een bepaald moment, in een gesprek over de auto, kwam haar reactie die me altijd bijbleef: “Is dit wel zuivere koffie?”

Mijn moeder groeide op in een gezin waar geld schaars was en hard werken de norm. Luxe wekte wantrouwen. Die overtuiging had ze niet met opzet overgebracht, maar ik had het wel meegekregen. Dit is waar de theorie van Mark Wolynn over intergenerationeel trauma en onbewuste familiepatronen voor mij tot leven kwam: soms dragen we overtuigingen mee die niet van onszelf zijn. Overtuigingen over geld, over jezelf iets gunnen, over wat ‘gepast’ is.

Die kleine stem in mij – die fluistert: “Doe maar gewoon. Gun jezelf niet te veel.” – dat is geen feit, maar een echo.

Intergenerationeel trauma en het recht om te bestaan

Deze echo is een uiting van intergenerationeel trauma. Het is een echo van schaamte over geld. Van bestaansrecht dat je moet bewijzen in plaats van voelen. Als zelfstandig ondernemer draag ik financieel minder bij dan in mijn goedbetaalde baan van vroeger. Dat schuurt soms.

Het dilemma over de auto ging dus niet over de auto zelf. Het ging over bestaansrecht. Over zelfzorg. Over durven kiezen voor kwaliteit, ook als je oude overtuigingen iets anders zeggen. Het gaat over familiepatronen doorbreken en zeggen: “Het is oké om comfortabel te leven. Om zichtbaar te zijn.”

Een keuze vanuit rust en kracht

Of we de auto zouden kopen? De twijfel heeft plaatsgemaakt voor rust. We hebben de auto gekocht, en volgende week staat hij voor de deur. En het voelt goed, heel goed.

De keuze is niet gemaakt vanuit impuls of schaamte, maar vanuit een plek van vertrouwen en volwassen autonomie. Het stemmetje dat me klein wilde houden, is er nog steeds, maar het is nu slechts een echo. Ik luister ernaar, herken de boodschap, en laat het dan los.

Dus, als je me ziet aankomen rijden met die mooie grote bak… Ja, dat ben ik. Onveranderd zacht en met beide benen op de grond, maar gehuld in luxe die goed voelt. De nieuwe auto is niet zomaar een auto. Het is een symbool geworden van zelfzorg en het durven kiezen voor kwaliteit. Het is het bewijs dat het oké is om te leven op een manier die bij jou past, ook als je achtergrond of oude overtuigingen iets anders zeggen.

Haiku:

Doe nou maar gewoon
Nu is ‘gek’ echt genoeg
Gun jezelf de glans

In de volgende blog: ‘Ja’ zeggen, ‘Nee’ voelen
Over hoe je altijd ‘ja’ zegt, terwijl je beter ‘nee’ had kunnen zeggen.