Praten over jong ouderverlies : hoe doe je dat?

Praten over jong ouder verlies : hoe doe je dat eigenlijk? Veel mensen die op jonge leeftijd een ouder verloren hebben praten niet vanuit hun eigen perspectief over dit verlies, maar vanuit dat van de overleden ouder of de ouder die achterbleef. Ik deed dat ook.

Vroeger zei ik – als er naar gevraagd werd – dat mijn vader 55 jaar was toen hij overleed. Het feit dat ík 10 jaar was toen ik hem verloor liet ik onvermeld. Terwijl deze gebeurtenis wel van grote invloed is geweest op het verdere verloop van mijn leven. Het was voor mij een echte eye-opener toen ik een aantal jaar geleden tijdens de workshop ‘Verlaat verdriet’ van Titia Liese realiseerde dat ik het altijd had over mijn vader die op jonge leeftijd overleed en nooit over mezelf, die als 10 jarige haar vader en veiligheid verloor.

Woorden doen er toe

Woorden doen er toe. Ook, of juist als je praat over jong ouderverlies. Ik was zo gewend om vanuit het perspectief van mijn moeder te kijken naar het verlies van mijn vader en heb het jarenlang heel verdrietig voor haar gevonden dat ze het zonder haar man moest stellen. En dat was het natuurlijk ook. Maar mijn eigen verdriet nam ik als het ware op de koop toe. Het was te pijnlijk om dat echt te voelen, dus ik richtte me op de ander. En ik ging weer verder. En dit overlevingspatroon zie ik terug bij veel mensen die op jonge leeftijd een ouder verloren hebben.

Terwijl het zo helpend kan zijn om vanuit het standpunt van het kind over het verlies van de vader of moeder te praten. Dat doe ik dus ook sinds die workshop. En ja, dat kan soms voelen als aandachttrekkerij. En dat voelt zo vreemd, want veel kinderen die jong ouderverlies kennen, houden zich op de achtergrond. Er is schaamte, om het anders zijn dan anderen. Er is stoerdoenerij, want je wilt niet zielig gevonden worden. Er is het verschuilen achter een schild van onverschilligheid. Allemaal overlevingspatronen die in die vormende jaren in het leven zijn ontstaan, om niet bij de pijn van het verlies te hoeven komen.

Maar aandacht is geen slecht ding. En zeker niet als je jezelf die aandacht kan geven. Echt stilstaan bij jezelf en jezelf de aandacht geven die je verdient. Ik doe dat dus tegenwoordig.

Het onbezorgde kind is er nog

Ik weet nog goed dat ik tijdens de pauze van die bewuste workshop, nadat dit thema aan de orde was geweest, naar buiten liep en in het parkje een groepje tienjarige kinderen tegenkwam, dat lol had in de sneeuw die die dag gevallen was. Toen realiseerde ik me pas echt hoe jong ik was, en hoe niet meer onbezorgd mijn leven was vanaf het moment dat mijn vader overleed. Alsof die kinderen op mijn pad kwamen om deze realisatie nog eens extra in te prenten. Ik ben ze daar dankbaar voor. Het liet me weer even voelen dat dat onbezorgde kind ook in mij zit en dat ik het op kan roepen en aandacht kan geven. En dat maakt het leven lichter.

Herken jij je in wat ik hierboven schreef en wil je er verder over praten? Neem gerust contact met me op voor een kennismakingsgesprek. Je kunt ook eerst het gratis e-book downloaden ‘Verlaat verdriet vergaat niet’, over de levenslange gevolgen van jong ouderverlies.